Rozdział 7

7 rozdział

Gdy wróciłem do domu, chłopaki siedzieli na kanapie oglądając jakiś film. Jak usłyszeli odgłos zamykanych drzwi od razu się odwrócili, robiąc minę, którą doskonale
znałem. Zapewne chcieliby, żebym im opowiedział, gdzie byłem do tej pory. Traktowali mnie zawsze, tak jakbym to ja był najmłodszy, a nie Harry. Nie wiem, dlaczego,
ale po prostu tak było od początku, jeszcze za czasów XFactora.
- Gdzie tak długo byłeś ? - spytał się Louis.
- Na spacerze - spokojnie, odpowiedziałem tak by nie dopytywali się już więcej o szczegóły. Jednak tym razem się to nie udało.
- Dobra, dobra , ale chyba nie sam. Za dobrze cię znamy Niall, nas nie okłamiesz - odparł Zayn, poruszając zabawnie brawiami.
- Niech zgadnę, z Klaudią ? - odparł Liam.
- Ehh... No tak, oprowadziłem ją trochę po Londynie.
- Jak to ? - odezwał się w końcu Harry.- Wiesz dobrze, że to ja miałem zrobić, a nie mogłem, bo musiałem pojechać do szpitala do siostry. Na szczęście to nic poważnego.
- No tak, ale przecież nic się takiego nie stało - powiedziałem, lekko podniosąc głos.
- Może dla ciebie ... - powiedział, wychodząc z salonu.
- Co go ugryzło ?
- Nie wiem, chodzi jakiś struty, odkąd przyjechał. Pójdę z nim pogadać - odparł Liam.

*Liam*

Postanowiłem, że pojdę za Harrym i dopytam go, co się dzieje. Od powrotu, chodził przygnębiony. Nie wiedziałem dokładnie o co chodzi, gdyż jego siostrze nic poważnego
się nie stało. Miałem jednak pewne przypuszczenia...Uchyliłem powoli drzwi do pokoju przyjaciela, dostrzegając go, jak leży na łóżku z słuchawkami w uszach.
- Hej, nie przeszkadzam ? - spytałem niepewnie.
- Sam nie wiem, raczej nie, potrzebuje teraz z kimś pogadać.
- No to widzę, że jestem tu w samą porę. Na mnie możesz zawsze liczyć i powiedzieć o wszystkim.
- Wiem i dziękuję. Widzisz te gwiazdy na niebie ? Są piekne..
- Harry, ale tam nie widać gwiazd... Napewno dobrze się czujesz ?
- Wcale nie one tam są, tylko ich nie widzisz. One są jak przyjeciele, nie zawsze ich widzisz, ale wiesz, że są. Nie wiem jak to powiedzieć, ale
gdy  widzę pewną dziewczynę przeszywa mnie pewien dreszcz, ciepły i przyjemny. Nie mogę oderwać od niej oczu, ale z drugiej strony muszę oderwać od niej wzrok, by nie poczuła,
że jestem jakiś dziwny, że się narzucam. Kurcze, plącze się w słowach, ale po prostu nie wiem, jak ci to opisać, co czuje. Po prostu nic się nie liczy, gdy jestem
przy niej. Nie znam jej długo, nawet można powiedzieć, ze bardzo krótko, ale to dziwne uczucie, jak ją spotykam. Chcę ją widywać, ale nie zawsze mogę. Gdy ją zobaczyłem
po raz pierwszy wszystko staneło w miejscu, tak jakby czas się zatrzymał. Była to może sekunda, a mi się wydawała jak wieczność. Może ci się wydawać, że to co mówię
jest jakieś przesłodzone, ale ja tak po prostu czuję. Nie wiem...
- Harry, ty sie po prostu zakochałeś - powiedziałem, lekko się uśmiechając.
- Ale nie wiem jak jej to powiedzieć...
- A znam ją ?
- Tak,ale niedawno ją poznaliśmy.
- Klaudia czy Samanta ? - walnąłem prosto z mostu. Chodż dokładnie wiedziałem, która odpowiedź usłyszę. Zawsze miałem taki instynkt, od razu widziałem, jak ktoś patrzy
na drugą osobę, w jaki sposób. I tym razem się nie pomyliłem.
- Ehh... pewnie dla ciebie te pytanie to czysta formalność - powiedział, śmiejąc się.
- Zgadza się , a więc ...
- Dobrze wiesz, że Klaudia, ale boję się jej powiedzieć co czuję. Po za tym nie jestem pewien, ale obawiam się również, że Niall też coś do niej czuje.
- Tego nie wiem, sam go musisz o to zapytać.
- Łatwo powiedzieć...
- Wiem, ze to nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać. Ale to twój przyjaciel i nie oszukałby cię - powiedziałem, uśmiechając się.
- Dzięki za rozmowę.
- Nie ma sprawy. Jak bedziesz się chciał jeszcze wygadac komus to po prostu daj znać - powiedziałem to, po czym udałem się do swojego pokoju. Idąc, rozmyślałem o tym,
co mi powiedział. To samo co on mówił, widziałem również w oczach Nialla. Może nawet w jego coś więcej... ?  Nie zwierzał mi się, ale miałem pewne przeczucie...

______________________________________

Hejka, sorry że nie pisałam często, ale dopiero co wróciłam z nad morza, a przed wyjazdem niestety się nie wyrobiłam, by coś dodać. Teraz jednak wszem i wobec obiecuję, tak jak wcześniej napisałam, dodawać rozdział co 3 dni. Nie będą one jakieś megaśne długie, ale będą systematyczne ^^ A więc następny pojawi się w sobotę ;D Zapraszam do komentowania, papapa ;***

Ohhhh Yeaaa .! ;D

Heja. W sumie to zdałam sobie sprawę, że nie chce mi się kończyć tego bloga, bo jest świeży i go niedawno zaczęłam prowadzić ;>>. A więc tak 25 lipca jadę na tydzień do Kołobrzegu. Postaram się dodać 1 rozdział do tego momentu, a później jak przeczytałam w jednym z komentarzy postaram się pisać częściej ;). A więc po powrocie rozdziały będą pojawiać się co 3 dni. Nie będą one może mega długie wtedy, ale będą częściej ;D. Zgadzacie się na taki układ ? Pozdrawiam, Klaudia ;* <3

Ważne ...

Hej, zastanawiam się czy dalej prowadzić tego bloga, no bo jeśli go czyta b. mało osób, to czy jest sens ? Więc pomóżcie mi się zdecydować, pokażcie pod tym postem, że to czytacie. Dodajcie jakikolwiek komentarz, bylebym wiedziała, że ktoś czeka zawsze na nowy rozdział, dalsze losy Klaudii i 1D. Dzieki i pozdrawiam ;)

rozdział 6

6 rozdział 

- Ależ skąd, kogo ja bym jutro oprowadzał po Londynie - powiedział do mnie, przybliżając się na niebezpieczną odległość. Co sprawiła, że czułam jego każdy oddech.
Szybko się jednak odsunęłam.
- A więc do zobaczenia - powiedziałam, powoli oddalając się w kierunku domu.
- Do zobaczenie - powtórzył Harry, odprowadzając mnie wzrokiem do drzwi.
 Weszłam do środka. Samanta siedziała na kanapie i oglądała komedię romantyczną. Gdy mnie zauważyła, odwróciła głowę.
- Gdzie byłaś ? Coś się stało ?
- Nie - odpowiedziałam , uśmiechając się, by niczego się nie domyśliła.
- Przecież widzę.
 Nic, nie można przed nią ukryć. Prawdziwy przyjaciel to ktoś, kto widzi ból w twoich oczach, podczas kiedy cała reszta wierzy w twój uśmiech na twarzy. Czy Samanta,
była moim prawdziwym przyjacielem ? Zdecydowanie, zawsze wiedziała, jak coś mi dolegało, jak nie wiedziałam jak postąpić. Teraz nie było inaczej.
- Ehh... to dłuu..
- Mamy czas - powiedziała szybko, dając znak, bym usiadła koło niej. Opowiedziałam jej wszystko, od spaceru po ciemnym parku, gdy Niall mnie uratował, aż po
pożegnanie z Harrym.
- Pewnie, nie wiesz, co o tym masz sądzić. Z jednej strony Nialler, z drugiej Harry.
- Dokładnie - powiedziałam zamyślona, spoglądając za okno.
- Wiesz.. Najpiękniejszych chwil w życiu nie zaplanujesz, one przyjdą same. Po prostu musisz na nie cierpliwie poczekać. A szczęście znajdziesz tam, gdzie najmniej
się go spodziewasz. Pamiętaj - powiedziała mocno mnie przytulając.
- Dziękuję, że jesteś.
 Po tych słowach, poszłam do łazienki. Wzięłam kąpiel i położyłam się do łóżka. Leżałam tak, spoglądając przez okno na gwieździste niebo. W oddali zobaczyłam
spadającą gwiazdę. Zamknęłam, więc oczy cicho wypowiadając życzenie. Jakie było ? Nie powiem, bo się nie spełni (;P).
 Następnego dnia obudziły mnie promienie słoneczne. Dość nietypowa pogoda, jak na Londyn. Wstałam, wzięłam rzeczy i skierowałam się do łazienki, po drodze spoglądając
na zegarek. Była już 12, w końcu się wyspałam. O 15  przyjdzie Harry, więc miałam jeszcze sporo czasu. Gdy się ubrałam zeszłam na dół. Nikogo nie było, zapewne moja
współlokatorka, jeszcze spała. Włączyłam telewizor, przelatując po wszystkich kanałach. Nic jednak ciekawego nie znalazłam, więc udałam się do kuchni zrobić śniadanie.
 Gdy smażyłam naleśniki, w drzwiach pojawiła się Samanta.
- O już wstałaś, czemu tak wcześnie ?
- Wcześnie ? Jest już po 12 - zaśmiałam się.
- No przecież mówię, że wcześnie, o tej godzinie zazwyczaj sobie jeszcze smacznie chrapię. Tu byłoby tak samo, gdyby nie ten zapach -  podeszła do patelni, biorąc przy
niej głęboki wdech. Zjedliśmy obiado-śniadanie, po czym postanowiłam, że się jeszcze przejdę. Wyszłam, słońce było już wysoko na niebie. Nie znałam jeszcze tej
okolicy, więc ruszyłam przed siebie wąską uliczką. Szłam przed siebie, nie wiedziałam gdzie idę, ale nie przeszkadzało mi to. Ostatnio dużo dzieje się w moim życiu.
Czy to dobrze ? Nie wiem, po części na pewno tak. W końcu poznałam słynne One Direction, o którym marzy sporo nastolatek. Przechadzałam się tak, gdy poczułam, jak
ktoś zakrywa mi oczy.
- Zgadnij kto to ? - powiedział, roześmiany głos. Wszędzie poznałabym ten akcent.
- Niall, Liam ? Co tu robicie ?
- A więc Harrego siostra miała wypadek i musiał jechać szybko do szpitala. Kazał Cię mocno przeprosić - powiedział Liam.
- Rozumiem, to coś poważnego ?
- Nie wiadomo - odezwał się Niall.
- Słuchajcie, ja muszę lecieć. Umówiłem się z Louisem i Zaynem na mecz na konsoli - uśmiechnął się, po czym żegnając znikł za zakrętem.
- Czemu mamy marnować taki piękny, idealny do zwiedzania dzień. Może skusisz się na oprowadzenie po Londynie z Panem Horanem ? - spytał się, śmiesznie poruszając brwiami.
- To co na początek Panie przewodniku ?
- Jak to co ? London Eye ! - powiedział, ciągnąc mnie za rękę. Szliśmy rozmawiając i nieustannie się śmiejąc. W końcu byliśmy na miejscu, a przed moimi oczami ukazał
się piękny widok.
- Jej, jak tu pięknie.
- A jeszcze piękniej na górze - powiedział, wskazując na London Eye. - Chodź, obejrzymy wszystko wyżej.
- Naprawdę, wejdziemy tam ?
- A co myślałaś, że tak zacny przewodnik jak ja ominie coś tak wspaniałego ? - zaśmiał się po czym, zmierzyliśmy w stronę wskazanego miejsca.
  Chwilę później siedzieliśmy już na miejscach.Miejsca były wygodne, a widok z nich był wprost zniewalający.
- Wiesz, czasem zadaję sobie pytanie czy warto o coś walczyć do końca. Czy nie tracimy bezsensownie sił na coś, co nigdy się nie spełni - powiedziałam.
- Pytasz sie mnie czy warto ? Odpowiem ci, że zawsze, bo jeśli cholernie ci na czymś zależy, uprzesz się i zaprzesz samego siebie, stawisz czoło swoim słabościom i
przeciwnościom losu, to możesz wszystko, a nawet więcej - odparł uśmiechając się do mnie. To co mówił było piękne, widać było, że płynie to z jego serca. Do tej
pory  znałam jego historię tylko z internetu.Myślałam wtedy, że wiem o nim wszystko, ale z godziny na godzinę, którą z nim przebywałam, zauważyłam, że to co jest
zamieszczone na różnych portalach. To tylko mała namiastka tego, kim on jest, jaki jest. Był inny niż inni.

*Niall*

Te chwile mogłyby trwać wiecznie. Oczywiście nie chciałem się bawić kosztem Harrego, że on nie mógł się spotkać. Ale czy to, że ja to zrobię, to coś złego ? Raczej nie.
Nagle z zamyśleń wyrwały mnie słowa Klaudi, nad którymi pojawiło sie wiele myśli.
- Boisz się czegoś ? - zapytała.
 W jednej chwili w głowie pojawiły się setki myśli : boję się tego, że będę zwykłym szarym człowiekiem. Tego, że nie spotkam osoby, która uczyni moje życie wyjątkowym.
Także tego, że nie będę w stanie dawać radości osobom, które kocham. Boję się życia...Ale najbardziej boję się tego, że nigdy nie zrozumiesz, co chcę ci powiedzieć,
że kocham cię odkąd cię poznałem, bo jest to dla mnie za trudne.
- Boję się, że się za szybko ściemni i nie zdążymy pójść jeszcze do wielu miejsc - odpowiedziałem. Bałem się jej powiedzieć prawdę, nie potrafiłem ...
- No co ty dopiero 16, jeszcze sporo czasu - powiedziała, uśmiechając się.
- Taaak, ale przy tobie on znacznie szybciej leci.. - pomyślałem. - No to teraz, następna część wycieczki - powiedziałem, kiedy już staliśmy na ziemi. Jednak myślami,
cały czas byłem nad jej pytaniem. Może, mogłem powiedzieć, to co myślałem ? Ehh....
 Następnie udaliśmy się na zakupy do Harrods. Biegaliśmy po całym centrum handlowym. Wszyscy się na nas patrzyli, jak na dziwaków, ale nas to po prostu nie obchodziło.
Liczyła się zabawa i jak najlepiej spędzony czas. Później wybraliśmy się pod Big Ben i jeszcze parę miejsc.
- Londyn to piękne miasto - powiedziała, spacerując po Most Tower Bridge.

- Zdecydowanie. Jestem wdzięczny losowi, za to jakie mam życie. Chodź czasem przychodzi taki moment, kiedy uświadamiam sobie, że już nigdy, nie będzie tak,
jak kiedyś. Mimo iż, to co teraz robię kocham i nigdy nie zamienił na coś innego.- powiedziałem, uśmiechając się równocześnie podchodząc na krawędź mostu.
- Kiedyś też tak powiem, jak zobaczysz mnie na wielkiej scenie wśród aktorów najwyższej ligi - zaśmiałem się.
- Chcesz grać ?
- Jasne, to takie moje małe-wielkie marzenie.
- To co może próba ? - spytałem, przysuwając się do niej.
- Co, jaka próba ?
- Zaufaj mi - szepnąłem do jej ucha. Delikatnie skierowałem ją ciałem w stronę zewnętrznej części mostu, a ja stałem za nią trzymając ja w pasie. Dokładnie tak samo,
jak na Titanicu.Wyprostowała ręce,a wiatr powiewał na nasze twarze.
- Zawsze, chciałam tak zrobić - powiedziała, śmiejąc się, co sprawiło, że na mojej twarzy też pojawił się wielki banan.
- Cieszę się, że mogłem spełnić twoje małe życzenie.
- O kurcze już po 22.00. Muszę wracać do domu. Strasznie szybko minął ten czas - powiedziała.
- Wcale nie musisz, jesteś wolna. Ciesz się życiem.
- Wiem, ale i tak muszę wracać. Spokojnie jeszcze się zobaczymy. Może jutro, albo pojutrze...
- Ale to tak jakoś długo... Ale jeśli nalegasz, możemy już wracać.
- To był naprawdę wspaniały dzień. Dziękuję ci za niego, nie musisz mnie odprowadzać. Nie chce ci sprawiać kłopotu.
- To żaden kłopot, z chęcią to zrobię.
- Po radzę sobie - powiedziałam uśmiechając się do mnie.
- Ok. Do zobaczenia. - przytuliłem ją, po czym patrzyłem jak powoli się oddala. Na pewno, jej tak nie puszczę samej. Jeśli nie chce żeby ją odprowadzać. Zrobię to
potajemnie. Inaczej nie mógłbym zasnąć, bałbym się, że coś jej się po prostu mogło stać. A jak pomyślę, o tych typach, to robi mi się nie dobrze. Śledziłem ją, aż
nie upewniłem się, że dotarła bezpiecznie do domu. Na szczęście wszytko było w porządku, więc mogłem już spokojnie wracać. Rozmyślałem, czemu  tak trudno powiedzieć
to co się czuję ? Ah... No tak zapomniałem żyjemy w świecie, w którym opinia innych jest najważniejsza...

_____________________________________________________

Witajcie, przepraszam, że rozdział ie dodany wczoraj, ale miałam zawody łucznicze i się nie wyrobiłam xd Ogólnie to dziekuję bardzo az komentarze, nawet nie wiecie jak one motywują do pisania.... ;D PS Następny rozdział, pojawi się jak będzie ponad 10 komentów. ^^ Wiem, wiem szantażuje xd

rozdział 5

5 rozdział

 Trzask łamanej za moimi plecami gałązki, jeszcze bardziej mnie przestraszył. Spojrzałam podejrzliwie za siebie w stronę zagajnika ostrokrzewów i paproci.Przez zbity gąszcz
gałęzi widziałam jedynie przemykające cienie. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo oddaliłam się od domu. W żołądku wezbrał mi się irracjonalny lęk.
Czułam,że obserwowały mnie 2 osoby. Nie widziałam ich teraz, postacie schowały się w najciemniejszych zakamarkach parku. Zrobiłam krok w tył. Starałam się przekonać
samą siebie, że nie ma się czegoś bać, ale serce zaczęło bić coraz mocniej. Szelest liści opadłych z drzew i kolejny złowrogi trzask, który rozbrzmiał zdecydowanie
bliżej niż pierwszy, sprawiły, że zapragnęłam pobiec w stronę domu. Niestety, nogi miałam jak z waty.Drzewa, niczym zdradliwi i złowieszczy wrogowie obserwowały mnie
, a czas jakby się zatrzymał. Z przerażeniem w oczach zrobiłam kolejny krok w tył. Właśnie wtedy z gąszczu wyłoniły się dwie czarne sylwetki zakapturzonych i
zamaskowanych mężczyzn. Zbliżali się powoli, wpatrując się we mnie przeszywającym i hipnotyzującym wzrokiem. Byli już bardzo blisko mnie, dzieliło nas jedynie parę kroków.
- Mamusia, nie mówiła, żeby nie chodzić o tej porze samej do tak niebezpiecznego miejsca ? - odezwał się jeden z nich.
- Niegrzeczna, takie lubimy - odpowiedział wyższy z nich z zadziornym uśmiechem.Przybliżając się jeszcze bardziej, tak że byli na wyciągnięcie ręki.
- Boisz się ? - szepnął mi do ucha, okrążając mnie z każdej strony.
- Nie - twardo odpowiedziałam, próbując, by w głosie nie czuć było ani nutki strachu.
- Oooo..A więc jest ciepła noc, po co ci ta bluzka - powiedział powoli, gwałtownie zrywając ze mnie t-shirt. Nagle przeszył moje ciało zimny powiew wiatru.
- Puść mnie - zaczęłam,  krzyczeć,wołać o pomoc. Jednak nic to nie dało, gdyż szybko włożyli mi jakąś brudną szmatę w usta, tak żebym nie mogła wydusić z siebie
żadnego słowa, dźwięku.
- Jeszcze jeden, taki numer, a nie będziemy dla ciebie tacy łagodni, jak do tej pory - syknął jeden z nich.
Z przerażeniem, próbowałam uwolnić się z jego uścisku. Byłam jednak za słaba, powoli traciłam siły. Oni zaś coraz głośniej się śmiali, bawiąc się mną jak zabawką.
- To, co teraz zdejmujemy, z tej ślicznotki ? - powiedział z szyderczym śmiechem.
 Miałam nadzieję, że to jedyny okropny koszmar. Chciałam zasnąć i już nigdy się nie obudzić. Byle, by nie patrzeć ponownie na zamaskowane twarzy mężczyzn. Chciałam
już się poddać, przestać się ciągle wyrywać, gdy w oddali zobaczyłam zbliżającą się jeszcze jedną sylwetkę.
- Zostawcie ją - powiedział donośnie owy mężczyzna. Od razu poznałam głos chłopaka. W głębi duszy się ucieszyłam, jak  nigdy dotąd, że Niall mnie tu znalazł, ale z
drugiej strony bałam się , że mu też mogą coś zrobić.
- No, no. I co nam zrobisz Romeo ? - powiedział mężczyzna, podchodząc do niego. - Nie boisz się o tą swoją śliczną buźkę ?
Niall nic nie odpowiedział, tylko z zamachem uderzył napastnika, który lekko się zachwiał, zatykając ręką nos, z którego sączyła się krew.
- Taki mocny jesteś ? A więc pokaż młody na co cię stać - mówiąc to ponownie podszedł do Irlandczyka zadając mu cios w brzuch. Niall się skulił, pozostając w tej pozycji
parę chwil, podczas gdy mężczyźni się śmiali i z niego szydzili.
- Szybko się wyłamałeś - powiedział, okrążając go w okół.
- Jeszcze zobaczymy - powiedział Niall głosem, który przeraziłby nie jedną osobę. Nigdy nie usłyszałam, jak mówił takim tonie. Zaraz po wypowiedzianym zdaniu
zaczęła się szarpanina. Walka była mniej więcej wyrównana, chodź widać było, jak NIall jest cały poturbowany. Drugi napastnik przyglądał się temu z daleka cały czas mocno
zaciskając swoje dłonie na moich barkach. Czułam, jak słabnę, było mi zimno. Nagle moje oczy spowiła mgła, która po chwili całkowicie ogarnęła widok przede mną.

* nieokreślony czas później*

Otworzyłam ponownie oczy. Byłam zdezorientowana. Przede mną nie rozpościerał się już ciemny park, lecz pusta ulica oświetlona światłami. Co pewien czas przejeżdżały
jedynie pojedyncze samochody. Dopiero teraz zorientowałam się, że ktoś mnie niesie na rękach. Obróciłam głowę w kierunku tej osoby. Nie bałam już, podświadomie
czułam się bezpieczna.
- Niall ?
- Ooo.. już się obudziłaś - powiedział, uśmiechając się do mnie.
- Gdzie ja jestem ? A oni.. Co się stało ? - zalałam go masą pytań. Nic nie pamiętałam od tamtego momentu.
- Później ci wszystko opowiem, teraz się tym nie przejmuj. Chłopaki poszli do kina, więc raczej wrócą później. Zaprowadzę cię do nas, żebyś odpoczęła.
- Dziękuje, a i możesz mnie puścić, bo pewnie już długo mnie tak niesiesz - uśmiechnęłam się promiennie, patrząc mu w oczy.
- Eeee tam , mi to w ogóle nie przeszkadza , ale jeśli chcesz ... - powiedział to, powoli stawiając mnie na ziemię. Lekko się zachwiałam.
- Jesteś pewna,że pójdziesz sama ?
- Tak, to tylko chwilowe. Nagle moje ciało przeszył nieprzyjemny dreszcz. Miałam na sobie jedynie podartą bluzkę. Niall od razu to zobaczył. Zakładając na moje barki
swoją bluzę, która przyjemnie pachniała jego perfumami.
- Jesteś kochany - powiedziałam, a na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech. Zauważyłam wtedy, że miał mocno podpuchniętą wargę, a spod brwi ściekała strużka krwi.
- Boże, co oni ci zrobili ?
- To nic takiego, ważne, że ci się nic nie stało.
- Jak się tam w ogóle znalazłeś ?
- Wiesz.. Chłopaki wyszli, a ja nie chciałem tak siedzieć sam w domu, więc wyszedłem na spacer. Poukładać sobie w głowie parę spraw. I na szczęście przechodziłem
niedaleko i usłyszałem głos wołający o pomoc.
- Nawet, nie wiem jak ci dziękować.
- Nie musisz nic robić, alboo choociaż możesz dać mi się zaprosić na wycieczkę po Londynie. Chętnie bym cie oprowadził - powiedział, niezręcznie poprawiając włosy.
- Yhhh.. No.ee.. Nie wiem jak to powiedzieć.
- Rozumiem, nie nalegam jeśli nie chcesz.
- Nie o to chodzi, bardzo chciałabym się z tobą spotkać, ale... zaproponował mi już to dziś Harry i się zgodziłam. Mam nadzieję, że rozumiesz. Przepraszam, tyle dla mnie
zrobiłeś, a ja...
- Nie szkodzi, rozumiem - w głębi duszy wiedziałam, że jest mu smutno. Na szczęście zbliżaliśmy się już do domu, gdzie mieszkało całe One Direction.
- No to jesteśmy na miejscu - powiedział wskazując na ogromna willę z dużym basenem na zewnątrz, otwierając drzwi, bym weszła do środka.
 Wnętrze było nowocześnie urządzone, a na półkach stało mnóstwo wspólnych zdjęć chłopaków. Przyjrzałam się każdemu po kolei. Były ustawione od najstarszego do
najmłodszego. 2 lata , tak mało, a tak wiele osiągnęli.Gdyby nie X Factor, kto wie , co teraz by robili.
- Czuj się, jak u siebie w domu - powiedział NIall, robiąc herbatę.
Skierowałam się wzdłuż długiego korytarza. Jedne z drzwi były otwarte,zajrzałam więc do tego pokoju. Był pomalowany na zielono a na ścianach wisiały krajobrazy
Anglii i Irlandii. Na przeciwko mnie stało ogromne łóżko z kołdrą, na której widniała czterolistna koniczyna. Nie miałam żadnych wątpliwości, że jest to pokój mojego
wybawiciela.Usiadłam na łóżku, rozglądając się ponownie po salonie. Przyglądając się tak każdemu szczegółowi do pokoju wszedł NIall, trzymając dwie gorące herbaty.
- Proszę, to cie trochę ogrzeje - powiedział, wręczając mi kubek z piciem.
- Zagrałbyś może na gitarze ? - niepewnie spytałam, zawsze lubiłam słuchać w internecie jak grał na tym instrumencie.
- Jasne, a co byś chciała posłuchać ? Czekaj wiem już co, jeszcze nikomu tego nie pokazywałem ani nie śpiewałem, więc jeśli chcesz będziesz pierwsza - uśmiechnął się
szyderczo, biorąc gitarę, po czym usiadł koło mnie po turecku.
- Czekam blondynku - powiedziałam czochrając go po jego farbowanych włosach.
- Tylko nie jest jeszcze dokończono mam na razie część.
- Nie szkodzi i tak się nie mogę już doczekać i obiecaj mi, że kiedyś też mnie nauczysz grać  - powiedziałam , zaczesując włosy w niezgrabnego koka.
- Obiecuję - powiedział, śmiejąc się.

I’m broken, do you hear me?
I’m blinded, ‘cuz you are everything I see
I’m dancing, alone
I’m praying
That your heart will just turn around
And as I walk up to your door
My head turns to face the floor
Cause I can’t look you in the eyes and say

When he opens his arms and hold you close tonight
It just won't feel right
Cause I can love you more than this, yeah.
When he lays you down I might just die inside
It just don’t feel right
Cause I can love you more than this
Can love you more than this

Wszystko to śpiewał z wielkim zaangażowaniem i pasją ,  patrząc mi w oczy. Wszystko to, co robił było takie prawdziwe, bez żadnej nuty fałszu. Po prostu czułam,
że każde jego słowo, płynie głęboko z jego serca.
- I jak ?
- To było świetne, dawno to zaczęłeś pisać ?
- Nie uwierzysz, ale dzisiaj...Jest ona pewną dedykacją dla  osoby, którą poznałem bardzo niedawno - powiedział, uśmiechając do mnie znacząco.
 Nie wiedziałam co odpowiedzieć, nie byłam do końca pewna o kim mówił, czy to byłam Ja ? Nie, raczej nie, przecież poznaliśmy się zaledwie rano, ale kto wie...
Moje rozmyślenia przerwały odgłosy dobiegające z zewnątrz. Bez problemu rozpoznałam radosne okrzyki pozostałej czwórki One Direction.
- Szybko przyszli - powiedział zdziwiony Niall, spoglądając na zegarek.
- Chyba trzeba będzie do nich pójść - powiedziałam.
- Eeee... tam zostańmy tutaj sami, jak do tej pory - odparł, rozkładając się  na łóżko.
- No chodź - powiedziałam, śmiejąc się i ciągnąc go za rękę.
- No dobra, jeśli aż tak ze mną nie chcesz przebywać sam na sam - powiedział uśmiechając się. Po tych słowach ociężale podniósł się i razem poszliśmy do reszty chłopaków.

*Niall*

Czułem się nareszcie szczęśliwy, zaśpiewałem jej to, co stworzyłem w niecałe 2 godziny. Dla niej i o niej, nie powiedziałem jednak jej tego. Nie wiem dlaczego, może to
nie był jeszcze odpowiedni moment ? Mimo to, rozpierała mnie radość, no tak aż do chwili, kiedy wrócili do domu. Ten czas z nią spędzony, musiałem przerwać, bo
wrócili, zdecydowanie za szybko. Wtedy przypomniałem sobie o tym co powiedziała mi Klaudia. Harry , no właśnie ...
- Sieee... Oooo Klaudia, miło nam Cię tu widzieć - powiedział Louis.
- Jej Niall, co ci się stało ? - spojrzał na mnie Liam.
- Nic takiego, zwykłe zadrapania - powiedziałem puszczając oczko do Klaudii
- Jak chcesz, ale ja to bym opatrzył - odparł, kręcąc głową.
- Nie trzeba wszytko jest ok. Może zrobimy jaką kolację - powiedziałem, poruszając brwiami.
- To ja może nie będę wam już przeszkadzać- powiedziała Klaudia.
- Nawet, tak nie myśl, zostajesz tu, już jest noc - powiedziałem stanowczo. Nie chciałem, by coś jej się znowu przydarzyło. A tym bardziej,
by znowu natrafiła na tych dupków.
- Naprawdę nic mi nie będzie, poradzę sobie - powiedziała z prawie niezauważalnym uśmiechem.
- No dobra, ale nigdzie sama nie idziesz - odezwał się Harry. - Odprowadzę cię - powiedział.
- Ale, naprawdę... - z nami nie wygrasz zaśmiał się Louis z Zaynem.
 Zmroziłem Harrego stanowczym wzrokiem, a on jedynie wzruszył ramionami, wskazując na to, że nie wiedział o co mi chodzi. Byłem na niego zły, nawet wściekły, mimo, że
nic takiego nie zrobił. Jednak to ja chciałem wiedzieć, czy bezpiecznie dojdzie, że po prostu nic się jej nie stanie. Nie mogłem jednak nic zrobić, więc przyglądałem
się, jak Klaudia z każdym się żegna, aż doszło do mnie.
- Miło było spędzić z tobą ten czas - szepnąłem jej do ucha. Ona się tylko delikatnie uśmiechnęła i bezgłośnie odpowiedziała - Mi też. Po czym zniknęła z Harrym za
wielkimi frontowymi drzwiami. Jej te, jakże 2 słowa poprawiły mi humor, jednak i tak miałem pewne obawy.

* Klaudia*

Wyszliśmy na dwór, było już kompletnie ciemno, padał lekki deszcz.
- Jak się znalazłaś u nas ? - spytał niepewnie Harry.
- To długa historia, kiedyś na pewno ci opowiem - powiedziałam, spoglądąjąc się na bluzę, którą miałam cały czas na sobie.
- Rozumiem. Zapadła nieręczna cisza. Harry patrzył przed siebie, najwyraźniej intensywnie o czymś rozważając.
- O czym myślisz ? -spytałam.
- O wszystkim, o tym co było i będzie. Odwrócił głowę w moją stronę. Wiesz czasem zastanawiam się, co by było, gdybym nie dostał się do X Factor. Jakie byłoby teraz
moje życie. Czasem brakuje mi tej normalności, spokojnego wyjścia do kina, gdzie nie jestem nagle oblegany grupą fanów. Oczywiście wiele im zawdzięczam, kocham każdego
z nich, ale w niektórych momentach po prostu mnie to przerasta.
- Zawsze możesz liczyć na swoich przyjaciół, no i na mnie - powiedziałam z uśmiechem.
- Dziwne , jeszcze rano się nie znaliśmy, a czuje się jakbyśmy się znali od lat.
- Tak też mam takie wrażenie - oboje się zaśmialiśmy. Byliśmy blisko już naszego domu.
- Dziękuje, za odprowadzenie - powiedziałam, stojąc naprzeciwko niego.
- Zaszczyt po mojej stronie - odparł, teatralnie się kłaniając.
- A, więc muszę już iść.
- Tak bez pożegnania ? - obruszył się loczek. Podszedł, przytulając mnie.
- Chcesz mnie udusić ? - zaśmiałam się.
- Ależ skąd, kogo ja bym jutro oprowadzał po Londynie - powiedział do mnie, przybliżając się na niebezpieczną odległość. Co sprawiło, że...

_____________________________________________________________________

Hej, przepraszam Was, że tak późno dodaje, obiecuje, że next pojawi się dokładnie za tydzień, a może nawet i szybciej ^^ ;D. Dziękuję za uwagi, w ten sposób mam nadzieję, że było teraz znacznie mniej błędów, bo sporo poświęciłam czasu by je po poprawiać xd ;) A tak ogólnie zapraszam do komentowania, no i jak minął wam lipiec ? ;D Może taki mały szantażyk ? Następny rozdział wstawię jak będzie ponad 10 komów ^^

rozdział 4

rozdział 4

* Niall*
Po około 10 minutach bylismy na miejscu, a przede mną ukazała się piękna, duża willa.
- Wchodźcie, co tak stoicie - powiedziała Klaudia.
- Po prostu nie spodziewalismy się ...
- Tak, wiem sama jeszcze rano nie mogłam uwierzyć, że bedę tu mieszkała -przerwała mi uśmiechając się do mnie
Gdy weszliśmy do środka, tak jak sie spodziewałem wnętrze było nowocześnie urządzone, ale i zarazem bardzo przytulne. Zauważyłem, że Klaudia prowadzi w naszą stronę
jakąś dziewczynę.
- To jest Samanta, dzięki niej tu teraz jestem.
- Cześć ja jestem HArry, a to Niall - powiedział loczek
- Jej, nie wierzę, że rozmawiam z chłopakami z 1D. Fajnie was poznać.
- Nam ciebie również, ale mam nadzieję, że nie jesteś kolejną szaloną fanką - zaśmiałem się.
- Nie no co ty, możesz się nie martwić. Wyjdziecie stąd cali.
- Wiesz co Klaudia LIam, Louis i Zaynnie wiedzą, gdzie jesteśmy, więc może...
- Jasne, niech wpadają, nie krępuj się nasz adres toHolmes Street 20
- Dzięki- powiedział, przytulając ją do siebie.
Niby nic takiego, a poczułem małe ukłucie w sercu.
Gdy wszyscy poszli do salonu rozpakowując rzeczy z duzych kartonów, postanowiłem, że rozejrze się po domu. Weszłem po kręconych schodach kierując się do najbliższego
pokoju. Był dosyć pusty , a na środku stała nierozpakowana do końca walizka. Jednak nie to przykuło moją uwagę, lecz niewielka ramka ze zdjęciem. Obkręciłem ją powoli
dostrzegając mały napis. Nie był on jednak dla mnie zrozumiały zapewne był w ojczystym języku dziewczyn. Oglądając tak zdjęcie, poczułem się dokładnie tak samo , jak
zobaczyłem po raz pierwszy Harrego z Klaudią. Trudno mi było opisać te uczucie, tak jakby... nie wiem.
- Oooo... tu jesteś - szybko się odróciłem , odstawiając ramkę na swoje miejsce.W drzwiach stała Klaudia z kubkiem gorącej czekolady.
- Chciałem się trochę rozejrzeć, ale jak przeszkadzam to zejdę na dół.
- Nie wygłupiaj się, zostań.
Usiadłem na łóżku, niezręcznie czochrając sie po włosach.Teraz, kiedy w końcu zostałem z nią sam na sam, nie wiedziałem nawet jak się zachować, co powiedzieć.
Wpatrywałem się tak bez dusznie w kawałek mojej niebieskiej bluzy. Postanowiłem, jednak przerwać tą narastającą ciszę. Podeszłem ponownie do półki, biorąc do rąk
tamto zdjęcie.
- Kim on jest ? - spytałem.
- Przyjaciel z POlski, a tam dalej reszta paczki. To było w liceum - powiedziała siadając przy mnie.
- Przyjaciel ?
- Tak, znamy się od piaskownicy, jest świetnym kumplem i szczerzę powiedziawszy trochę za nimi ...
- Tęsknisz ?
- Tak, nawet bardzo.
- Prawdziwa przyjaźń przetrwa wszystko, nieważne, czy jesteś ponad tysiąc kilometrów od nich, czy też kilkanaście metrów - powiedziałem, posyłając w kierunku niej
szczery usmiech.
- Mówisz to na własnym doswiadczeniu ?
- Zdecydowanie. KIedyś, jeszcze przed X FaCTOREM, cały czas spotykałem się z przyjaciółmi. Zawsze lubiłem z nimi wyjść na miasto, czy też, po prostu pograć w piłkę.
Teraz nie mam praktycznie dla nich czas, cały czas podróżuję po świecie, a, mimo to oni cały czas mnie wspierają i zawsze mogę liczyć na ich pomoc. Czuję to.
- Mam nadzieję, że moji znajomi nigdy o mnie nie zapomną - powiedziała , popijając gorącą czekoladę.
Od tego wszystkiego całkowicie zapomniałem, że nic dzisiaj nie jadłem. Co było skutkiem przeraźliwego burczenia w brzuchu, które rozniosło się po calym pokoju.
- Oj...Mogę łyka, tak ładnie pachnie ta czekolada - usmiechnąłem się pokazując rząd zębów i głęboko zaciągając się ciepłem bijącym z kubka.
- Jasne, możesz dokończyć całą.
Wziąłem głęboki łyk. Momentalnie zrobiło się ciepło, a słodki smak czekolady mile zawrócił mi w głowie. Jej pyszne - powiedziałem, wypijając ostanią kropelkę z
kubka.
- Widać - zaśmiała się Klaudia. Piekne masz wąsy Horanku - powiedziała, usmiechają się do mnie.
- Jak, to, przeciesz się dzisiaj goliłem - powiedziałem przestraszony.
- Głupku, nie o to mi chodzi. Czeekolada. Mówi, ci, to coś ? - powiedziała wyciągając z kieszeni chusteczki, po czymjedną z nich delikatnie przejechała
po skórze, wycierając czekoladową mase.Zatrzymała dłonie tuż nad moimi ustami,lecz szybko odsuneła ją z powrotem. NO, gotowe - uśmiechneła się.
- Dzięki -wydukałem, w sumie tylko, to mi przyszło do głowy.
- A właśnie, prawie bym zapomniała... Chciałam Cię przeprosić - spuściła głowę, patrząc bezwładnie w pościel.
- Mnie ? Niby za co ? Spójrz na mnie - wziąłem delikatnie jej podbrudek, tak , by jej oczy były skierowane prosto w moje.
- Za wszystko, za to , że uciekłam, że ...
- Spokojnie, nie gniewam się.
- Naprawdę ?
- Jasne, zapomnijmy o tym. Albo nie, w sumie dzieki tej akcji sie poznalismy - oboje się zasmialiśmy.
Rozmawialismy tak 10 minut o róznych rzeczach, mało, jak i tych trochę bardziej ważnych. Mogłoby, to trwać wieczenie, niestety przerwał nam dzwonek do drzwi.
- Siema wszystkim - usłyszałem głos Louisa dobiegający z dołu.
- To co schodzimy ? - spytałem, podając rękę Klaudii.
- Oczywiście, chce poznać resztę One Direction. Jeszcze wczoraj, marzyłam jedynie o waszym autografie.
- No widzisz marzenia się spełniają. Może i moje też się w krótce ziści - dodałem już ciszej, tak, że nie usłyszała tego co powiedziałem. Może, to i lepiej.
Skierowalismy się w dół ciemno brązowych schodów do reszty grupy.
- Cześć, jestem Samanta, a to Klaudia - powiedziała, wskazując na schodzącą dziewczynę.
- Miło was poznać. Ooooo... Czekaj, to ty ... - nie dokończył Zayn, bo przerwał mu Harry
- Tak, to ona. Nieźle, co ? Normalnie, jak w filmie.
- Dokładnie - zaśmiał się Zayn.

*Klaudia*

Chłopcy byli bardzo mili.KIedyś w Polsce myslałam, że są tylko tacy na "pokaz" do mediów. Jednak zrozumiałam teraz,że oni, po prostu tacy są. Znałam ich, zaledwie
parę chwil, ale wiedziałam, że nie udają, że są w tym momentcie sobą. Nie sławnym 1D tylko zwykłymi chłopakami interesującymi sie muzyką.Cały czas się, jednak
zastanawiałam, co miał na myśli Niall o swoim marzeniu. Pamiętam, że powiedział to cicho, zaledwie, to usłyszałam. Może, kiedyś sie o to go spytam...
Wszyscy pomogli nam sie rozpakować, mielismy przy tym sporo zabawy. Wlączyliśmy na maxa muzykę i tańcząc rozkładaliśmy wszystkie rzeczy. Po 2 godzinach padliśmy
wyczerpani na kanapę.
- O kurcze... Już 17.00 - powiedział Liam zerkając na zegarek
- Coo ? Ehhh.. Posiedzielibyśmy dłużej , ale zamówiliśmy już bilety do kina na dzisiejszy seans, może pójdziecie razem z nami ?
- Chętnie, byśmy się wybrały razem z wami, ale musimy tu jeszcze do końca ogarnąć. Możespotkamy się jutro ? - spytała Klaudia.
- Nie ma sprawy, to jest mój numer - przekazał Harry małą karteczkę.
- Wielkie dzieki za pomoc, gdyby nie wy siedzielibyśmy z tym do północy - powiedziałam Samanta.
- Nie ma sprawy, świetnie spędzilismy czas. Do jutra ! - powiedział Louis.
- Pa - razem odpowiedziałyśmy, odprowadzając ich do drzwi.
Gdy zamknełyśmy za nimi drzwi, poszłam do kuchni zrobić dla nas jakies kanapki.
- Ale ten Liam jest słodki - słyszałam dobiegający z salonu głos Samanty
- Ktoś sie tu nam zauroczył ? - spytałam żartobliwie.
- Wcale nie, tylko ma ładne oczy.
- Jasne, jasne - zaśmiałam się , siadając koło niej z stertą jedzenia.
- No co ? -spytała, wzruszając ramionami.
- Ehh...nic,nic. Pójdę do siebie, dokończyć rozpakowaywanie - powiedziałam, po czym skierowałam sie w kierunku schodów.
Weszłam do pokoju, wygodnie kładąc się na łóżku. Ciekawe jak, by, to było, gdybym parę miesięcy temu nie weszła na stronę Samanty ? NIe napisała do niej. Zapewne,
siedziałabym w domu przeglądając w internecie uczelnie. To wszystko działo się tak szybko. Dzisiaj dopiero, co przyleciałysmy tu, a zdarzyło się już tyle rzeczy.
Ciekawe, co teraz robią moi przyjaciele ? Nawet sie nie odezwali, nie zadzwonili. W tym momencie poczułam wibrację telefonu z mojej kieszeni spodni. Myśląc, że
to ktoś z Polski, predko wyjełam komórkę. Jednak i tym razem sie myliłam. Na wyświetlaczu pojawił mi sie nieznany numer. Otworzyłam przesłanego SMS-a.
Cześć, nie przeszkadzam ci ? Chciałem się Ciebie zapytać, czy masz jutro wolny czas po południu ?Chętnie bym ci pokazałLondyn, lepiej bysmy sie poznali. ;> Harry ;*
Skąd on miał mój numer ? Przecież to on mi dał swój. Prędko wyjełam niewlką karteczkę z spodni sprawdzając numer z tym, co przed chwilą do mnie napisał. Zgadzał się.
Po chwili namysły, postanowiłam mu odpisać. "Jasne, chętnie zobaczę te miasto. ;D". Nie czekałam długo na odpowiedź, niemalże od razu ponownie zabrzmiał mi sygnał
przychodzącej wiadomośći. " To swietnie, nie mogę się doczekać, no to jesteśmy umówieni ;). Przyjdę jutro po Ciebie o 15. Dobranoc ;*". Mimowolnie się uśmiechnełam.
Miło z jego strony, że mnie oprowadzi po LOndynie, zna pewnie sporo miejsc, o których ja zapewne nawet nie słyszałam albo widziałam jedynie w telewizji i internecie.
Wziełam w rękę mp4 zakładając słuchawki na uszy i puściłam piosenkę Jessie J - Domino. Postanowiłam, że rozpakuję wszystkie rzeczy i wyjdę na dwór się przewietrzyć
do pobliskiego parku. Gdy skończyłam układać ubrania w półce, było już ciemno. Nie zmieniłam, jednak wcześniej postanowionych planów. Założyłam ciepłą bluzę i
wyszłam na świeże powietrze. Było chłodno,a wiatr muskał moją twarz. Skierowałam się w kierunku parku. Był pusty i cichy. Od czasu do czasu było słychać jedynie szelest
krzaków cz też pochukiwanie sowy. Szłam ciemną alejką, gdy nagle zobaczyłam przed sobą ciemną postać, która powoli się do mnie zbliżała.

__________________________________________

Hej, sorry, że długo nie dodawałam to się na pewno zmieni ^^ no to tak postanowiłam dodawać rozdziały raz na tydzień dłuższe, a więc następny będzie za tydzień w czwartek (ale to wyjątkowo, że dłużej niż tydzień), ponieważ jadę nad morze i nie będzie po prostu kiedy pisać ;>. Ale potem to na pewno nadrobię ;P. + Samanta jeśli to czytasz, to mam na dzieję, że się nie obraziłaś, ty wiesz za co xd Pozdrawiam i zachęcam do komentowania ;D

rozdział 3

rozdział 3

*Oczami Klaudii* 

Wybrałam się na spacer koło parku, zawsze lubiłam spędzać w ten sposób wolny czas. Na uszach miałam moje niebieskie słuchawki i tradycyjnie puszczony kawałek 

One Direction. Usłyszałam sygnał komórki z mojej prawej kieszeni spodni. Z nadzieją, że napisał do mnie któryś z moich przyjaciół, odczytałam SMS. BYła to jednak 

kolejna głupia wiadomość od sieci telefonicznej.Zapatrzona w ekran, nie zauważyłam, chłopaka idącego przedemną, wpadłam na niego i razem upadlismy na Ziemię.Leżałam

tak na trawie z okropnym bólem głowy. NIe miałam nawet ochoty podnosić jej i spojrzeć na owego chłopaka. Miałam nadzieję, że po prostu pójdzie w swoim kierunku. Chcąc

czy nie, musiałam, jednak otworzyc oczy i sie podnieść z mokrej po deszczu gleby. 

- Hej, przepraszam nie zauważyłem Cię - powiedział chłopak o dużych, zielonych oczach i brązowych lokach. NIe, nie wierzę.Pewnie za bardzo dostałam w głowę. 

Najpierw NIall na lotnisku teraz Harry ? To zbyt wiele jak na jeden dzień, chociaż zapewne niejedna dziewczyna chciała by być w mojej skórze,ale wiem na pewno , 

że tym razem nie zwieję, jak ostatnia idiotka - pomyślałam. 

- Nic, nie szkodzi, to ja się zagapiłam - powiedziałam, czerwieniąc się przy tym na twarzy. 

- Słyszę, że masz genialny gust muzyczny - zaśmiał się Harry. Dopiero teraz zauważyłam, że po całym parku rozbrzmiewał się głośno utwór "One Thing", najwidoczniej podczas upadku odłączyły mi się słuchawki. 

- Czyżby samouwielbiebie ? - oboje zaczelismy sie śmiać.

- Nawet nie zapytałem, jak masz na imię. 

- Klaudia 

- Ładnie, to wiesz może jako przeprosiny, że na mnie wpadłaś, pomożesz mi poszukać Nialla, gdzieś nam zwiał - usmiechnął się wystawiając do mnie język.

Nie wiedziałam czy się zgodzić. Bałam się reakcji irlandczyka. W końcu źle go potraktowałam. Pomyślałam, jednak, że jakbysmy go znaleźli to mogłabym go przeprosić.

- Nie ma sprawy - odwzajemniłam uśmiech.

* Niall*

 Byłem wkurzony na cały świat. W sumie nic takiego Liam nie zrobił, ale z drugiej strony powinien trzymać język za zębami. Czułem się dziwnie, nie wiedziałem co mam 

robić.Udałem się , więc nad fontannę, która stała w pobliskim parku. Przychodziłem tu, jak nic mi sie nie układało.Patrzyłem tak na spadające krople, zadając sobie 

cały czas pytania. Co w niej takiego jest, że nie mogę przestać o niej myśleć ? Czy kiedyś ją jeszcze spotkam ? Eh... powinienem o tym zapomnieć, ale nie potrafię, po

prostu nadzwyczajnie w świecie nie potrafię. Siedziałem na ławce, rozkopując nogą ziemię, gdy zobaczyłem w oddali Harrego z jakąś dziewczyną. Szli tyłem do mnie, więc 

nie poznałem tej drugiej osoby. Postanowiłem, że koniec tego użalania się nad samym sobą i szybkim krokiem ruszyłem w ich stronę.

- Harry, czekaj !- krzyknąłem, gdy byłem już wystarczająco blisko.

- Niall nareszcie się znalazłeś, już od godziny cię szukam - powiedział odwracając się w moją stronę.

 Jednak jego słowo obiły mi się tylko o uszy, jakby były echem, ponieważ w tym momencie zobaczyłem  jej twarz. Tak to była z pewnością ona. Brązowe włosy 

spoczywały na jej ramionach, a czekoladowe oczy głęboko wpatrywały się w moje. Serce zaczęło mi szybciej bić. Spogladałem na nią lekko się uśmiechając, dokładnie

tak samo, jak parę godzin temu. Nie mogłem w to uwierzyć, że nowu ją widzę.

- To ty... ? - spytałem, orientując się po czasie, jak głupie pytanie zadałem.

- Czekajcie, to wy się znacie ? - spytał zdezorientowany Harry.

- Znaczy, spotkaliśmy się dziś na lotnisku - powiedziała.

- Jak to ? To ty jesteś tą dziewczyną, którą Niall tak szukał,że zapomniał o własnych przyjacielach ? - uśmiechnął się szyderczo.

 Myślałem, że zapadnę się pod ziemię, jednak kątem oka zauważyłem, że na twarzy dziewczyny również pojawiły się wielkie rumieńce.

- Właściwie, nawet nie wiem jak masz na imię ? - spytałem

- Klaudia - odpowiedzieli razem.

- Dzięki, ale sama mogłam powiedzieć - stwierdzila, czochrając go po lokach.

 Widzę, że dobrze się poznali. Trochę mnie to zabolało, że z nim normalnie rozmawiała, a przedemną uciekła. Mimo,że nie znałem jej dobrze, to ją bardzo polubiłem.

- To może wpadniesz do nas ? - spytałem. W głębi duszy miałem nadzieję, że Harry załapie o co chodzi i pójdzie gdzieś indziej. Jednak życie nie jest takie piękne,

jak byśmy chcieli.

- Tak, to dobry pomysł - powiedział HArry.

- Sama nie wiem, przyjaciółka może się martwić, miałam wyjść na chwilę .

- Nie widzę problemu, niech też wpadnie.  Nie mogłem pozwolić na to, by znów odeszła tak szybko.

- Mam lepszy pomysł, chodźcie do mnie, dopiero co się wprowadziłyśmy, więc pomożecie się nam do końca rozpakować.

 Z chęcią się zgodziliśmy. Po drodze przyglądałem się, jak się smieją i romawiają. 

* Klaudia*

To wszystko działo się za szybko. Szłam teraz do mnie z dwoma chłopakami, którzy wiszą na plakatach na ścianach pokoji u milion dziewczyn na tym świecie. Harry cały 

czas ze mną rozmawiał. Był bardzo miły, ale wiedziałam, że Niall nie czuł się za dobrze. Postanowiłam, więc, że jak bedziemy sami to go przeproszę za to, jak się

zachowałam na lotnisku.

_____________________________________________________________

Siemano, wszystkim. Właśnie przed chwilą wróciłam z obozu łuczniczego i było zajebiście. No nie powiem działo się na nim nie mało. A więc podsumowując będę teraz dodawała regularnie rozdziały od dziś ^^ i takie małe pytanko czy wolicie raz w tygodniu dłuższy czy dwa razy, ale krótsze ? Proszę o komentarze ;D